Nefes: Vatan Sağolsun filminin ardından kocaman bir adam belirdi yüreğimde.
Yüzü tanıdıktı. Bakışları kalbime dokunuyor, sevgisi hayat veriyordu. Tüm dünyanın kötü kalpliliğinin anlatıldığı bu filmde, benim yüreğimde, damarlarımda kanını, kalbimde sevgisini taşıdığım o kocaman kalpli adam belirdi: Babam, canım babam
Silah seslerinin gerisinde, argolaşmış hayatların gölgesinde ben bir tek babamı düşledim. Ve sordum kendime ya "o" olmasaydı. Sonra da, döndüm 10 yaşında bir kız çocuğu olarak herkese sordum ya "o" olmasaydı. Cevap alamadım.
Sevincime, hastalığıma, derdime, öfkeme herkesten önce koşan babam olmasaydı.
Siz tüm nefretinizi kusarken dünyaya, babam iyi niyeti, dürüstlüğü, sevginin cesaretini ve gücünü öğretti. "Sen onlara bakma herkesi sev ve öyle dur ayakta" dedi. Ben de çok sevdim dünyayı ölüm bizden uzak olsun diye.
Ama o sırada, kaç çocuk kahramansız, gökkuşaksız kaldı...
Filmin her karesinde kokusu burnumda, sesi bir telefon uzağımda, sevgisi ve şefkati her daim benimleydi.
Ama ya "O" olmasaydı..
Her giden unutulur, her acı yerini başkasına bırakır. Peki baba unutulur mu, yerine başkası konur mu?
Siz aynı dili, aynı kültürü yaşarken düşman olabilirsiniz ama hiç bir kalpte baba acısına dost olamazsınız. Bu ülkenin üniversitelerine sığamazsınız belki ama babasız kalmış bu çocukların arkasına da sığınamazsınız.
Yaşama sevincim, özgürlüğüm, herşeyim olan babam olmasaydı; herkes ayrı dili konuşabilecek miydi? Yoksa sadece gözyaşlarımı silerek yağmurumun ardından gökkuşağım olamadığıyla mı kalacaktı? Biz aynı dili konuşurken birbirimize uzak düşecektik.
Geride yarım yarım sevgiler, neşesiz çocuklar bıraktınız. Özgürlük mü istediğiniz oysa şimdi hepimiz kendi vatanımızda birer esiriz. Buyrun artık herkes istediği dilde konuşabilir. Nasıl olsa birbirimizi anlamaya ihtiyacımız kalmayacak.
İşte sözüm ona militarist filmin ardından benim yüreğimde kokusuyla, bakışıyla kocaman sevgisiyle hep yanımda olan, beni ayakta tutan, bana özgürlüğün dilde değil kalpte olduğunu öğreten babam belirdi. Gözyaşlarımı tutamadım film boyunca, ama ülkeme olan sevgimi, babama olan aşkımı döktüm gözyaşlarımla.
Ben şanslı olanlardandım; babam yanımda korkularım geride kaldı. Babama seni nasıl seviyorum bir bilsen diyebildim, yorgun düşünce yaslanabildim göğsüne, hayat çok uzakta kaldı o sıcak bakışlarıyla..
Ama ya "O" bugün keşke yanımda olsaydı diyenler...
Hadi gelin bir de onlara doğru açılalım. Aman çok derinlere gitmeyin boğulursunuz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder